Ελλάδα και ποίηση

 

Οδυσσέας  Ελύτης

 
Ο ήλιος ο ηλιάτορας

 


ΑΦΗΓΗΤΗΣ

Ο ήλιος ο ηλιάτορας


ο πετροπαιχνιδιάτορας


από την άκρη των ακρώ


κατηφοράει στο Ταίναρο



Φωτιά 'ναι το πιγούνι του


χρυσάφι το πιρούνι του


Ο ΗΛΙΟΣ

Ε σεις στεριές και θάλασσες


τ' αμπέλια κι οι χρυσές ελιές



ακούτε τα χαμπέρια* μου


μέσα στα μεσημέρια μου



«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ


μόνον ετούτον αγαπώ!»




ΑΝΕΜΟΙ

Άκου κι εμάς που μόλις εγυρίσαμε


νησιά και πολιτείες που γνωρίσαμε



Κρήτη και Μυτιλήνη Σάμο κι Iκαριά


Νάξο και Σαντορίνη Ρόδο Κέρκυρα



Σπίτια μεγάλα κι άσπρα σπίτια βουερά*


πάνω στη μαύρη πέτρα πάνω στα νερά



Ξάνθη Θεσσαλονίκη Βέροια Καστοριά


Γιάννενα Μεσολόγγι Σπάρτη και Μυστρά



Καμπαναριά και στέγες μες στη συννεφιά


κι όλα μαζί μια λύπη και μιαν ομορφιά





* τα χαμπέρια (το χαμπέρι): οι ειδήσεις * βουερά (βουερός): γεμάτα θόρυβο, γεμάτα ζωή 

 

 
Γιάννη Ρίτσου, «Ο τόπος μας»

Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας –
φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.
Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ’ αλέτρι
καπνίζει μια μικρή φωτιά. Του παππουλή τα ρούχα
τα σιάξαμε σκιάχτρο για τις κάργιες. Οι μέρες μας
παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες.
Κάτω απ’ τις λεύκες φέγγει ένα ψάθινο καπέλο.
Ο πετεινός στο φράχτη. Η αγελάδα στο κίτρινο.
Πώς έγινε και μ’ ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε
το σπίτι μας και τη ζωή μας; Πάνω στ’ ανώφλια
είναι η καπνιά, χρόνο το χρόνο, απ’ τα κεριά του Πάσχα –
μικροί μικροί μαύροι σταυροί που χάραξαν οι πεθαμένοι
γυρίζοντας απ’ την Ανάσταση. Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος
με υπομονή και περηφάνεια. Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι
βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα.

[πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1963-1972, τόμος Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1998, σ. 275]